Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Ένα μπλουζάκι πόντσο καλοκαιρινό

Το φετινό καλοκαίρι είναι από τα πιο δροσερά, δε βρίσκετε; Τις τελευταίες μέρες μόλις  ο υδράργυρος άρχισε να ανεβαίνει , οπότε μέχρι τώρα μια χαρά έπλεκα στη δροσιά!
Τι έχω να σας δείξω.. ένα καλοκαιρινό  πόντσο- μπλουζάκι! Είναι πλεγμένο με βαμβακερό νήμα και του έχω κάνει και τις παρεμβάσεις μου :
  1. πρόσθεσα χαντρούλες για να το φωτίσω 
  2. δεν έκλεισα τα πλαϊνά από άκρη σε άκρη , όπως έλεγε το σχέδιο, προκειμένου να αφήσω τα χέρια πιο ελεύθερα και να μπορώ να το φοράω και στη δουλειά.
Το σχέδιο θα το βρείτε εδώ (δωρεάν) και είναι εύκολο και γρήγορο!
( η φώτο στο μπαλκόνι μου- ο φωτογράφος "έγραψε" και οι γειτόνισσες μας κοιτούσαν- χιχιχι!)

Στο μεταξύ τελείωσε και το πράσινο μπλουζάκι αλλά θα σας το δείξω στην επόμενη ανάρτηση που θα είναι ... πριν ή μετά τις διακοπές;;; άγνωστο!
Μια βδομαδούλα ακόμα και μετράω πια ανάποδα. Σκέφτομαι τα βιβλία που θα πάρω μαζί μου, τα νήματα και τα σχέδια , τη πολυθρόνα μου με θέα τη θάλασσα, τα πρωινά που όλοι κοιμούνται και εγώ κατεβαίνω ξυπόλυτη τα σκαλιά για να μην τους ξυπνήσω και για να απολαύσω το πρωινό καφεδάκι μου σε απόλυτη ησυχία...
Αν δεν τα πούμε τα φιλιά μου!

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Ένα λάθος, μια θύμηση ....

Είχα από πέρσι ένα νήμα βαμβακερό. Το είχα ξεκινήσει για ένα μπλουζάκι με βελονάκι , είχα πλέξει περίπου ένα κουβάρι νήμα ... και το άφησα στην άκρη.
Προχθές έψαχνα κάτι να κάνω, βρήκα και ένα εύκολο και γρήγορο σχέδιο (για αυτό λεπτομέρειες θα σας γράψω άλλη φορά) , οπότε ξήλωσα το παλιό, έκανα δείγμα και ξεκίνησα... Κάτι δεν μου άρεσε και δεν ήξερα τι, η πλέξη δεν έβγαινε στρωτή, αλλά γιατί;;; .. αλλά προχωρούσα.
Την επόμενη
που λέτε το πρωί σηκώθηκα από τα χαράματα, όλα τα αγόρια κοιμόντουσαν, οπότε μαζί με το καφεδάκι μου πήρα και το πλεκτό μου. Σαν όνειρο ξεπήδησε από μέσα μου μια ανάμνηση: τη μαμά μου να ξηλώνει ένα πλεκτό, να τυλίγει το νήμα σε τσιλέ, να το πλένει και μετά να το απλώνει σε μια πετσέτα να στεγνώσει...
Δεν ξέρω πόσο χρονών ήμουν τότε  και πιστέψτε με δεν έκανα ποτέ κουβέντα με τη μαμά μου για το πλέξιμο! (είχα άλλα ενδιαφέροντα τότε αλλά και αργότερα!). Όπως ήμουν κορίτσια έβαλα το πλεκτό στην άκρη, βρήκα υπόλοιπο νήμα που είχα άθικτο, πήρα την ανέμη, το τύλιξα κουβάρι και συνέχισα με αυτό. Φυσικά και η πλέξη ήταν στρωτή! Φυσικά και η πόντοι μου ήταν όμορφοι και ίσιοι! Και φυσικά έφταιγε το πρώτο μου κουβάρι από το ξηλωμένο πλεκτό που το είχα παρατήσει για ένα χρόνο...
Δεν ξέρω πως το λένε, αλλά εγώ νομίζω ότι είναι μια μορφή βιωματικής μάθησης! Όλες αυτές οι αναμνήσεις που ξεπηδούν στα καλά καθούμενα και μου δείχνουν πως πρέπει να γίνει κάτι ή πως το έκανε η μαμά μου! (έτσι άνοιξα και φύλλο για πίτα, από τις αναμνήσεις και χωρίς οδηγίες!) Και είναι και μια ελπίδα ότι όπως λειτουργεί στο πλέξιμο ή στη μαγειρική ίσως να λειτουργεί και στα παιδιά μου και στη σχέση μου με αυτά. Ή ακόμα πιο μακριά ότι κι αυτά με τη σειρά τους θα αναπαράγουν στη δική τους ζωή αυτόματα αυτά που τόσο κοπιάζουμε να τους διδάξουμε.
Όσο για το λάθος κομμάτι του πλεκτού;; Το άφησα για να μου θυμίζει τη στιγμή και την ανάμνηση!