Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Σχέσεις εμπιστοσύνης και αγάπης.

Το σημερινό θέμα είναι άσχετο με χειροτεχνίες και δημιουργίες. Είναι σκέψεις και στιγμές!
Φθινόπωρο πια, βροχερό και μουντό αλλά σε ένα διάλειμμα της βροχής βγήκαμε μια βόλτα με τον καλό μου και με το σκύλο μας το Λούμπα! Η περιοχή μας τόσο κοντά στη πόλη και τόσο μακριά από αυτήν ενδείκνυται (αν και κάποια παραπανίσια κιλάκια είναι η βαθύτερη αιτία που με οδηγεί σε βουνά και σε λαγκάδια!) 
Μαζί με μας ήρθε κι ένα ακόμα σκυλάκι, αδέσποτο και φιλικό, που μάλλον έψαχνε παρέα. Περπάτησε μαζί μας, έπαιζε με το Λούμπα κι έδειχνε καλό χαρακτήρα σε όλη τη διαδρομή. Στο λαιμό του φορούσε κολάρο αλλά ταυτότητα δεν είχε... Σε κάθε αυτοκίνητο που περνούσε, έτρεχε και το κυνηγούσε για λίγο και μετά γυρνούσε σε μας.... 
Σκέφτηκα πως αναζητούσε το αφεντικό του... κι ύστερα δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ ποιος ασυνείδητος, άψυχος και επιπόλαιος παράτησε μια μέρα το σκυλί του στο χωριό... Πολλά σκέφτηκα κι όλα - ειδικά ότι αφορούσε τον πρώην ιδιοκτήτη- δεν ήταν ούτε ευχάριστα ούτε κόσμια.
Πριν ένα χρόνο υιοθετήσαμε το Λούμπα. Αδέσποτος, με κομμένη την ουρά και κουτσός καθώς τον είχε χτυπήσει αυτοκίνητο... Χρόνια προσπαθούσαν να με πείσουν τα αρσενικά του σπιτιού κι εγώ όλο αρνιόμουν.Όταν με έπεισαν, βρήκαμε το Λούμπα και τους είπα να πάρουμε αυτόν γιατί αυτός μας είχε ανάγκη. 
Τις πρώτες πρώτες μέρες δε κουνιόταν από το φόβο του από το χαλάκι του. Ούτε που έτρωγε κι εγώ- που δεν ήθελα σκυλί!- έβαζα κροκέτες στη χούφτα μου για να τον ταΐσω!  Τον πήγαμε στο γιατρό για τα εμβόλια, στην πανεπιστημιακή κλινική για να συμβουλευτούμε τι να κάνουμε με το πόδι του, κάναμε κάποιες εξετάσεις, μικρές θεραπείες, πολύ φυσιοθεραπεία και πολύ κινησιοθεραπεία- κοινώς βόλτα! Κι ο τρίποδος μας σκύλος έγινε σχεδόν τετράποδος! Και πήρε βάρος αλλά και θάρρος! 
Μας έμαθε και τον μάθαμε! Αναγνώρισε στον κάθε ένα από μας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και μας φέρεται ανάλογα: ο καλός μου είναι το αφεντικό και εγώ η ασφάλεια του - όταν τρομάζει σε μένα έρχεται! Μάθαμε κι εμείς όμως να ζούμε με την τρίχα του (!) και με το δικό του ωράριο και τις δικές του ανάγκες, που μεταφράζεται σε βόλτες μέσα στη βροχή! Και σε πρακτικό επίπεδο, κόψαμε από δω κι από κει (από που ακριβώς που όλα κομμένα ήταν;;;) για να καλύψουμε τα έξοδα του και τα εμβόλια του και τη φροντίδα του. Γιατί ήταν εις γνώση μας ότι υιοθετώντας το Λούμπα αναλαμβάναμε μια υποχρέωση.

Τι θέλω να πω;;;;
Τα αυτονόητα! Αν αγαπάμε τα ζώα κι ανοίξουμε το σπίτι μας σε αυτά, δε τα διώχνουμε! Δεν είναι παιχνίδια που τα βαριόμαστε και τα πετάμε. Αλλά ζωντανά πλάσματα, με ανάγκες όπως όλα τα πλάσματα! Αναλαμβάνουμε μια ευθύνη απέναντι στη συνείδησή μας πρώτα από όλα, να τα φροντίσουμε και να τα προσέξουμε! Κι αυτά με την αγάπη και την αφοσίωση που θα μας δείξουν, θα μας το ανταποδώσουν! 
Όταν πηγαίναμε στο δημοτικό, μας έλεγαν πως ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Αναρωτιέμαι όμως ισχύει και το αντίστροφο;;;