Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

Είμαι η Άννα και είμαι καλά;;;

Λίγο πριν κλείσω τρίμηνο εξαφανισμένη, είπα να μπω στο σπιτάκι μου, να το ανοίξω να το ξεσκονίσω!
Ένα τρίμηνο... γεμάτο. Από όλα είχε, χαρές (πήρα μετάθεση που το ήθελα γιατί αγαπώ τις αλλαγές!) αλλά και λύπες: χάσαμε ένα φίλο ξαφνικά... χάσαμε και το Λούμπα, το σκυλάκο μας, τον Πρίγκιπα, επίσης ξαφνικά από ατύχημα.
Και σα να μην έφταναν τα δάκρυα, ήρθε και μια ίωση στα μάτια και έχω κλείσει βδομάδα δακρύζοντας και με μια όραση θολή από το δάκρυ...
Στο σπίτι λοιπόν, αναρρωτική πρώτα και ότι υπόλοιπο είχα για να συνέλθω.
Κι ενώ όλα τρέχουν, μου είναι δύσκολο να κάτσω άπραγη, χωρίς κάτι να δουλεύουν τα χέρια μου. Σε περιπτώσεις σα τη δική μου... συνιστώ ανεπιφύλακτα το βελονάκι, είναι τόσο εύκολο, γλιστράει στα χέρια... και τσουπ τσουπ φεύγει!
Έπλεξα λοιπόν ένα σάλι... το έχω ξαναπλέξει αυτό το σχέδιο της Lilly Go, από τα πρώτα μου, αλλά ήθελα να το πλέξω και με λεπτό νήμα , να βγει αέρινο! Και καθώς το μοντέλο (εγώ!) είναι σε μαύρο χάλι... η φώτο επί του καναπέ!
Μμμμμ κάτι έκανα... τα αγαπώ τα σάλια... σαν αγκαλιά τα νοιώθω γύρω μου!
Κι όπως καθόμουν, είπα "δε πιάνω να τακτοποιήσω τα υφάσματα μου, τα ραφτικά μου, τα χίλια μύρια που έχω στοιβάξει στη γωνιά μου;" κι όχι από κρίση συμμαζέματος αλλά για θεραπευτικούς λόγους!
Εκεί λοιπόν βρήκα ρεταλάκια από υφάσματα που είχα χρησιμοποιήσει για να φτιάξω νεσεσεράκια πέρσι! Τι τα κρατάω;;; (κλασσική ερώτηση, ε;)
Ιδού κι αυτά... γίναν mug rugs! Ράφτηκαν πάνω σε βάτα , καπιτοναρίστηκαν, στολίστηκαν με τα γαζιά τους κι έτοιμα!

Αν όλα πάνε καλά... θέλω κι άλλα πράγματα να κάνω... για να δούμε... θα μπορέσω;